Kiełbasa to przetworzony produkt mięsny, najczęściej w formie wędliny, wytwarzany z mielonego mięsa (wieprzowego, wołowego, drobiowego lub mieszanego) z dodatkiem przypraw i tłuszczu, często umieszczany w naturalnym lub sztucznym jelicie. Inne używane nazwy to: wędlina surowa, kiełbasa wieprzowa, wędlina surowo-wędzona lub kiełbasa parzona – w zależności od metody produkcji. Kiełbasa może być spożywana na zimno, po obróbce cieplnej, jak również wykorzystywana jako składnik dań gotowanych lub pieczonych. Występuje w licznych regionalnych odmianach, różniących się składem i technologią przetwarzania.
Kiełbasa wywodzi się z tradycyjnych metod konserwowania i przetwarzania mięsa, sięgających starożytności. Znana była już w starożytnym Rzymie i Grecji. Współczesna forma kiełbasy ma korzenie w Europie Środkowej i Wschodniej – w Polsce, Niemczech i na Węgrzech. Każdy region wykształcił unikalne techniki produkcji oraz lokalne receptury, które przetrwały do dziś jako produkty regionalne – np. kiełbasa krakowska sucha, jałowcowa czy biała.
Kiełbasa jest składnikiem powszechnie wykorzystywanym w kuchni polskiej, niemieckiej, węgierskiej i czeskiej. Służy jako baza do dań jednogarnkowych (takich jak leczo, bigos, fasolka po bretońsku), dodatek do zup (np. żurku, grochówki), zapiekanek, kanapek czy sałatek. Kiełbasy suszone i wędzone sprawdzają się jako przekąski lub składniki deski wędlin. W kuchni grillowej kiełbasa bywa grillowana samodzielnie lub z warzywami. W sezonie zimowym często trafia do potraw duszonych i rozgrzewających.
Surową kiełbasę należy przechowywać w lodówce (w temperaturze 0–4°C) i spożyć w ciągu 1–2 dni od zakupu. Wędzoną i parzoną można przechowywać w lodówce przez kilka dni – dobrze owiniętą w papier pergaminowy lub folię przeznaczoną do żywności. Kiszenie lub peklowanie przedłuża trwałość produktu. Kiełbasy można również zamrażać – najlepiej w opakowaniach próżniowych lub szczelnych pojemnikach; ich przydatność do spożycia wynosi wówczas do 3 miesięcy. Po rozmrożeniu nie należy ich ponownie zamrażać.