Imbir

Opis ogólny: Imbir, znany również jako korzeń imbiru lub kłącze imbiru, a w krajach anglojęzycznych jako ginger, to intensywnie aromatyczna przyprawa pozyskiwana z kłącza rośliny Zingiber officinale. Charakteryzuje się rozpoznawalnym, pikantno-cytrynowym smakiem i charakterystycznym zapachem, pochodzącym od związków aromatycznych, takich jak gingerol. W kuchni wykorzystywany jest zarówno w postaci świeżej, jak i suszonej, mielonej, marynowanej czy kandyzowanej. Imbir stanowi podstawę wielu mieszanek przyprawowych, m.in. curry i przyprawy do piernika.

Imbir – składniki odżywcze:

Energia: 0 kcal
Białko: 0 g
Tłuszcz całkowity: 0 g
Cukry całkowite: 0 g
Węglowodany (carbohydrate, by difference): 0 g
Sód (Na): 0 mg
Cholesterol: 0 mg

informacja_o_skladnikach: Powyższe wartości dotyczą surowego korzenia imbiru w porcji 100 g. Dane wskazują na minimalną wartość odżywczą w sensie liczbowym, jednak rzeczywiste wartości mogą się różnić w zależności od źródła i partii produktu.

Imbir – historia i pochodzenie: Imbir (Zingiber officinale) ma długą historię użytkowania, sięgającą starożytnych Indii i Chin, gdzie od tysiącleci był stosowany jako przyprawa kuchenna. Wzmianki o nim pojawiają się już w tekstach sanskryckich. Do Europy dotarł za pośrednictwem arabskich kupców wzdłuż Jedwabnego Szlaku i od czasów rzymskich był cenioną przyprawą korzenną importowaną z Azji. Obecnie uprawiany jest głównie w krajach tropikalnych i subtropikalnych, takich jak Indie, Chiny, Nigeria i Indonezja.

Imbir – odmiany:

Imbir chiński – o łagodniejszym smaku, jasnej skórce, szeroko dostępny w handlu
Imbir indyjski – intensywniejszy aromat, lekko włóknista struktura
Imbir tajlandzki (często mylony z galangalem) – wykorzystywany w kuchni tajskiej, ostro-cytrusowy posmak
Imbir jamajski – delikatny, aromatyczny, ceniony za wysoką jakość
Imbir peruwiański – o świeżym profilu aromatycznym, dostępny sezonowo

Rodzaje imbiru:

Świeży imbir – stosowany najczęściej w kuchni, ścierany, krojony lub siekany
Suszony imbir – mielony proszek, bardziej skoncentrowany, używany w wypiekach
Marynowany imbir – popularny w kuchni japońskiej, serwowany do sushi (gari)
Kandyzowany imbir – korzeń imbiru gotowany w syropie cukrowym i suszony
Imbir w syropie – słodka, przetworzona forma wykorzystywana w deserach
Zamrożony imbir – wygodna forma do długotrwałego przechowywania

Imbir – zamienniki:

Galangal – korzeń spokrewniony z imbirem, o mocniejszym smaku, szczególnie przydatny w kuchni tajskiej; należy stosować w mniejszych ilościach
Kurkuma świeża – zbliżona tekstura korzenia, choć smak bardziej ziemisty; może zmieniać kolor potrawy
Mielony imbir – jako zamiennik dla świeżego; suszony imbir jest intensywniejszy, stosuje się około 1/3 ilości świeżego produktu
Skórka z cytryny i pieprz – częściowe zastępstwo dla nut cytrusowych i pikantnych; nie oddaje pełni aromatu imbiru

Co zrobić z imbiru?: Imbir odgrywa istotną rolę w wielu kuchniach świata, zwłaszcza azjatyckiej – indyjskiej, chińskiej, japońskiej, tajskiej i malezyjskiej. Znajduje zastosowanie w potrawach curry, stir-fry, zupach, marynatach, herbatach i napojach fermentowanych. W kuchni europejskiej wykorzystywany jest głównie w formie mielonej jako składnik wypieków (np. pierników, ciastek), a także w dżemach, syropach i naparach. Połączenie imbiru z czosnkiem jest klasyczne dla wielu baz sosowych. W wersji marynowanej towarzyszy sushi, oczyszczając kubki smakowe pomiędzy kęsami.

Jak przechowywać imbir?: Świeży imbir najlepiej przechowywać w lodówce, w hermetycznym pojemniku lub owinięty w papierowy ręcznik – dzięki temu zachowa świeżość przez około 2–3 tygodnie. Większe ilości można zamrozić w całości lub rozdrobnione; np. starty imbir można przechowywać w formie kostek lodu. Suszony imbir w proszku należy trzymać w szczelnym pojemniku, w suchym i ciemnym miejscu. Marynowany lub kandyzowany imbir powinien być przechowywany w oryginalnym opakowaniu, zgodnie z terminem przydatności do spożycia. Zamrożony korzeń można ścierać bez rozmrażania, co ułatwia jego użycie.