Powidła śliwkowe, znane również jako powidła z węgierek lub przecier śliwkowy, to gęsty produkt otrzymywany z przetworzonych śliwek – najczęściej odmiany węgierka – w wyniku długiego gotowania bez dodatku cukru lub z jego niewielką ilością. Charakteryzują się ciemną barwą, głębokim słodko-kwaśnym smakiem oraz gęstą, smarowną konsystencją. Stanowią tradycyjny składnik kuchni środkowoeuropejskiej, szczególnie w Polsce, Czechach i Niemczech. Można je zaliczyć do przetworów owocowych o wysokiej zawartości naturalnych cukrów prostych, a ostateczny smak i konsystencja zależą od czasu gotowania oraz odmiany wykorzystanych śliwek.
Powidła śliwkowe mają długą historię sięgającą średniowiecza, kiedy były jednym z podstawowych sposobów konserwowania owoców na zimę. Tradycja ich wytwarzania pochodzi z terenów Europy Środkowej, głównie Polski, Czech i Niemiec. Naturalna słodycz śliwek węgierek – najczęściej wykorzystywanych do produkcji powideł – umożliwiała uzyskanie trwałego produktu bez potrzeby dodawania cukru. W Polsce proces gotowania powideł był związany z jesiennymi zbiorami i często miał charakter rodzinny lub wspólnotowy. Do dziś stanowią symbol domowych przetworów i tradycyjnej kuchni.
Powidła śliwkowe są popularnym dodatkiem do pieczywa – klasycznie jako smarowidło na chleb lub bułki. Wykorzystuje się je jako nadzienie do naleśników, pierogów, rogalików czy ciast drożdżowych, takich jak tradycyjna strucla lub świąteczny makowiec. W kuchni polskiej stanowią ważny składnik do zabarwiania i zagęszczania sosów mięsnych, zwłaszcza do potraw z dziczyzny. Można je również używać w daniach fusion, gdzie łączą słodki smak z ostrymi lub wytrawnymi składnikami – np. w glazurach do mięs czy kanapkach inspirowanych kuchnią azjatycką. Dobrze komponują się również z serami pleśniowymi i daniami z kasz.
Powidła śliwkowe należy przechowywać w czystych, szczelnie zamkniętych słoikach, najlepiej w chłodnym i zacienionym miejscu, takim jak spiżarnia lub lodówka. Po otwarciu słoika zaleca się przechowywanie powideł w lodówce i spożycie w ciągu kilku tygodni. W przypadku domowych powideł niepoddanych pasteryzacji trwałość jest krótsza – należy je zużyć w ciągu kilku dni. Powidła można także zamrażać – najlepiej w małych porcjach, szczelnie zapakowane, aby ograniczyć kontakt z powietrzem. Przed użyciem należy je rozmrażać powoli w lodówce.
