Skrobia ziemniaczana, znana również jako mąka ziemniaczana, to oczyszczony proszek pozyskiwany z bulw ziemniaka (Solanum tuberosum). Powstaje w wyniku wypłukania i suszenia naturalnej skrobi obecnej w ziemniakach, bez dodatku substancji chemicznych. Charakteryzuje się bardzo drobną strukturą, śnieżnobiałą barwą oraz neutralnym smakiem i zapachem. Ze względu na silne właściwości zagęszczające i odporność na wysoką temperaturę jest szeroko stosowana w kuchni jako składnik ciast, sosów, kremów i kisieli.
Skrobia ziemniaczana po raz pierwszy została wyizolowana w XVII wieku w Europie, niedługo po wprowadzeniu ziemniaka na kontynent z Ameryki Południowej. W krajach takich jak Niemcy, Polska i Holandia opracowano metody separacji skrobi z ziemniaków za pomocą wody. Używana tradycyjnie zarówno w kuchni domowej, jak i w przemyśle spożywczym, stanowiła zamiennik droższej, sprowadzanej skrobi pszennej i kukurydzianej.
Skrobia ziemniaczana znajduje zastosowanie w wielu kuchniach świata, szczególnie w kuchni polskiej, niemieckiej i skandynawskiej. Jest wykorzystywana do zagęszczania zup (np. barszczu czerwonego), sosów (np. pieczeniowych), a także w wyrobach cukierniczych – takich jak kremy, kisiele i budynie – oraz w przepisach na ciasta i naleśniki bezglutenowe. W kuchni azjatyckiej stanowi składnik panierki do smażenia w głębokim tłuszczu, dzięki czemu potrawy zyskują chrupiącą konsystencję. Po zmieszaniu z wodą tworzy charakterystyczny roztwór o właściwościach cieczy nienewtonowskiej, stosowany niekiedy również w celach technicznych.
Skrobię ziemniaczaną należy przechowywać w szczelnie zamkniętym opakowaniu, w chłodnym i suchym miejscu, z dala od wilgoci i ciepła. Idealnie sprawdzają się pojemniki szklane lub plastikowe z uszczelką. Produkt nie wymaga przechowywania w lodówce ani zamrażalniku. Po otwarciu należy unikać kontaktu z powietrzem i wodą, ponieważ skrobia łatwo chłonie wilgoć, co może prowadzić do jej zbrylenia lub zepsucia. W odpowiednich warunkach może być bezpiecznie przechowywana przez wiele miesięcy.
