Zielone szparagi (Asparagus officinalis), znane również jako szparagi ogrodowe lub warzywne, to jadalne pędy wieloletniej rośliny z rodziny szparagowatych. Występują głównie w odmianie zielonej, w której proces fotosyntezy nadaje pędom charakterystyczny kolor i intensywniejszy smak w porównaniu z białymi szparagami. Najczęściej spożywa się je w formie gotowanej, grillowanej lub blanszowanej, jako składnik wielu potraw kuchni śródziemnomorskiej, azjatyckiej i europejskiej. W sezonie wiosennym zielone szparagi stanowią jeden z najbardziej rozpoznawalnych produktów sezonowych.
Zielone szparagi pochodzą z rejonu Morza Śródziemnego oraz Azji Mniejszej, gdzie były znane i uprawiane już w starożytności. Wzmianki na ich temat pojawiają się w dziełach Hipokratesa oraz tekstach rzymskich, szczególnie w kontekście ich zastosowania kulinarnego. W Europie Zachodniej szparagi zyskały popularność na dworach królewskich już w XVI wieku, zwłaszcza we Francji i we Włoszech. W Polsce pierwsze wzmianki o ich uprawie pojawiły się w XVIII wieku, głównie na dworach magnackich oraz w ogrodach klasztornych.
Zielone szparagi są wykorzystywane w wielu kuchniach świata, szczególnie w kuchni śródziemnomorskiej, włoskiej, francuskiej i azjatyckiej. Można je piec, grillować, gotować na parze, smażyć w woku albo dusić z innymi warzywami. Doskonale sprawdzają się w risottach, makaronach, zupach kremach, omletach, tartach oraz jako składnik dań jarskich i mięsnych. Często występują w propozycjach z wykorzystaniem świeżych warzyw sezonowych oraz jako wykwintny dodatek do dań głównych z ryb lub drobiu.
Zielone szparagi należy przechowywać w lodówce, najlepiej w pozycji pionowej, zanurzone podstawami w niewielkiej ilości wody i luźno przykryte woreczkiem foliowym. W takiej formie zachowują świeżość przez 2–3 dni. Można je również owinąć wilgotnym ręcznikiem papierowym i umieścić w torebce strunowej. Szparagi nadają się również do mrożenia – przed tym należy je krótko zblanszować (2–3 minuty), schłodzić w wodzie z lodem i osuszyć. Zamrożone pędy najlepiej spożyć w ciągu 6–8 miesięcy.