Sałata rzymska, znana również jako Lactuca sativa var. longifolia, to jedna z najczęściej wykorzystywanych odmian sałaty w kuchni europejskiej oraz śródziemnomorskiej. Jej inne nazwy to m.in. sałata rzymska długa, sałata cos czy sałata grecka. Charakteryzuje się wydłużonymi, jędrnymi liśćmi o wyrazistym, lekko gorzkim smaku i wyraźnym unerwieniu głównym. Jest istotnym składnikiem klasycznej sałatki cezar oraz innych potraw, w których liczy się chrupkość i struktura zielonych liści.
Wartości odżywcze:
Sałata rzymska pochodzi z rejonu wschodniego Morza Śródziemnego. Nazwa „rzymska” wywodzi się od jej popularności we Włoszech, szczególnie w Rzymie, gdzie uprawiano ją już w czasach starożytnego Imperium Rzymskiego. W starożytnym Egipcie uznawano ją za roślinę kultową i wykorzystywano jako warzywo jadalne. Grecy i Rzymianie spożywali ją regularnie. Do dziś cieszy się dużą popularnością w kuchni krajów basenu Morza Śródziemnego oraz na całym świecie.
Sałata rzymska wykorzystywana jest przede wszystkim w kuchni europejskiej, zwłaszcza włoskiej, francuskiej i greckiej, gdzie stanowi podstawę wielu klasycznych sałatek, takich jak sałatka cezar, sałatka nicejska czy sałatka grecka. W kuchni amerykańskiej dodaje się ją do burgerów, wrapów i kanapek. W kuchni azjatyckiej bywa duszona lub krótko smażona w woku. Czasem podaje się ją również z grilla – np. grilluje się połówki główek z dodatkiem oliwy i przypraw.
Sałatę rzymską należy przechowywać w lodówce, najlepiej na górnej lub środkowej półce, w oryginalnym opakowaniu lub luźno owiniętą w papierowy ręcznik i umieszczoną w perforowanej torbie foliowej. Optymalna temperatura przechowywania to 2–4°C. Należy unikać bezpośredniego kontaktu z wodą – nadmierna wilgotność przyspiesza psucie się liści. Mrożenie nie jest zalecane, ponieważ po rozmrożeniu liście tracą strukturę i stają się wiotkie, przez co nie nadają się do spożycia na surowo. Można jednak zamrozić dania zawierające sałatę po obróbce cieplnej, takie jak farsze czy potrawy duszone.
