Zielony barwnik, znany również jako barwnik spożywczy E142 (zielony S) lub chlorofil, to dodatek intensyfikujący kolor żywności do odcieni zieleni. W kuchni przemysłowej i domowej jest stosowany głównie do dekoracji ciast, cukierków, deserów oraz napojów. W zależności od pochodzenia może być pozyskiwany syntetycznie lub naturalnie, z roślin zawierających chlorofil, takich jak szpinak czy lucerna. Różne formy barwnika pozwalają dostosować go do wymagań konkretnych technologii kulinarnych, takich jak wypieki, produkty mrożone czy masy cukiernicze.
Zielony barwnik w formie naturalnej był stosowany już w starożytnym Egipcie i Rzymie, gdzie kolor uzyskiwano z roślin. W Europie, w ziołolecznictwie klasztornym, wykorzystywano chlorofil jako barwnik do potraw i mikstur. Barwniki syntetyczne pojawiły się w XIX wieku wraz z rozwojem przemysłu chemicznego. Zielony barwnik E142 został dopuszczony do użytku w wielu krajach w XX wieku, chociaż jego stosowanie jest lokalnie regulowane przepisami prawa żywnościowego.
Zielony barwnik jest charakterystyczny dla kuchni cukierniczej, w której stosuje się go do barwienia lukrów, kremów, galaretek, makaroników oraz tortów tematycznych. Często jest wykorzystywany w wypiekach okolicznościowych, takich jak ciasta wielkanocne czy na Dzień Świętego Patryka. W kuchni azjatyckiej i wegańskiej naturalne odpowiedniki zielonego barwnika występują w zielonych koktajlach, lodach z matchy oraz deserach ryżowych. W napojach barwnik nadaje kolor koktajlom, lemoniadom i herbatom mrożonym.
Zielony barwnik w postaci proszku należy przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku, w chłodnym, suchym i zacienionym miejscu. Forma płynna wymaga przechowywania w lodówce, najlepiej w temperaturze od 4 do 8°C, z dala od światła. Barwnik w żelu należy trzymać w oryginalnym opakowaniu, zabezpieczonym przed dostępem powietrza. Preparaty oparte na naturalnych składnikach, takie jak domowy chlorofil, można zamrażać w pojemnikach na kostki lodu i przechowywać do 6 miesięcy. Niektóre syntetyczne barwniki są wrażliwe na działanie niskich temperatur – producent powinien wskazać odpowiednie warunki przechowywania na etykiecie.
